بُعد اجتماعی توسعه، بعد کمتر دیده شده در نظریات توسعه است. آنچه در بعد اجتماعی توسعه مورد توجه قرار گرفته، بیشتر به فراگیری شاخص‌های توسعه در عرصه اجتماعی توجه دارد و بر روی توزیع برابر فرصت‌های اجتماعی متمرکز شده است. تفاوت بین توسعه فردی و اجتماعی، مرزی مبهم و طیف‌گونه دارد و برخی از مفاهیم توسعه با یک تجمیع ساده از بعد فردی تبدیل به بعد اجتماعی می‌شوند. بنابراین، تعییر مرز دقیق بین این دو بعد، کار دشواری است.
توسعه اجتماعی بر اساس تعریف منتخب این کتاب به معنای ارتقاء کیفیت زندگی اجتماعی و کنشگری مدنی جامعه است؛ به‌طوریکه در آن عدالت و برابری اجتماعی، احساس امنیت، ثبات اجتماعی و البته وضعیت سرمایه اجتماعی بهبود یابد.
بهبود همه شاخص‌های کمی زندگی فردی، زمانی به احساس رضایت منجر می‌شود که فرد در اجتماع بتواند وضعیت خود را مناسب و البته رو به بهبود ارزیابی کند. به عبارت دیگر، اگر مثلاً در عرصه اقتصادی با بهبود شاخص‌های کیفیت زندگی افراد در ارتباط هستیم، اما در منظر اجتماعی، توسعه فراگیر، ثبات و امنیت اجتماعی و همچنین سرمایه اجتماعی، باعث می‌شود تا احساس رضایت مردم از شاخص‌های اقتصادی و فردی نیز بهبود یابد. در نتیجه، به نظر می‌رسد مقصود نهایی همه منظر‌های توسعه، به نوعی وضعیت نسبی بهبود یافته افراد و ایجاد رضایت از زندگی برای آنها است که در منظر اجتماعی توسعه، قابل تحصیل است.
بنابراین در کتاب توسعه، سه بخش ایمنی و امنیت اجتماعی، برابری و عدالت اجتماعی و همچنین وضعیت سرمایه اجتماعی به عنوان سه مؤلفه اصلی در نظر گرفته می‌شود تا بتواند کیفیت زندگی اجتماعی شهروندان را ارزیابی کند.